Italia, Frascati

z widokiem na równinę

6 grudnia 2012; 1 262 przebytych kilometrów




frascati



Po drodze widać jakiś chyba akwedukt i co całkiem spory. I lotnisko w Ciampino :)

Do Frascati dojeżdżam w pół godziny. Pierwsze co, to wchodzę do baru na kawałek pizzy. Chyba dużo Polaków tu przyjeżdża, bo pan mówi do mnie dzień dobry ;)
Idę do miasteczka. Kręcę się trochę po wąskich uliczkach. Samo stare miasto jest niewielkie i niczego specjalnego tu nie ma, aczkolwiek jest ładnie.

Idę poszukać dwóch willi. Do jednej trafić dość łatwo. Na bramie properita privata, ale wchodzę, bo brama otwarta. Willa jest ogromna, właściwie to nawet nie willa, a pałac jak na nasze standardy. Podoba mi się bardzo, bo nie ma tu prawie nikogo. A właściwie nikogo nie widać, więc mogę zwiedzać do woli. Mogę powłóczyć się po ogrodzie z pięknym widokiem na równinę w dole. Wszędzie rosną dziwnie powykręcane platany. Od strony frontowej znajduję jakiś inny budynek, w którym jest chyba jakaś kaplica, z jednej strony przynajmniej. Na środku rzeźby dziwnych postaci, w środku Atlas chyba?
Podoba mi się tu bardzo, jest cicho i spokojnie, w dodatku pięknie świeci słonko.

Niedaleko jest drogowskaz do drugiej willi. Tam już trzeba pójść normalną drogą i to spory hektar. Czytałam wcześniej, że jest tu publiczny park, ale okazało się, że to po prostu hotel z centrum konferencyjnym! Sama willa jest spora, ale nic specjalnego, tamta podobała mi się o wiele bardziej.
No ale skoro już się tu wdrapałam, to przysiadam na chwilę na murku pod piniami, żeby wygrzać się na słonku. Stąd też widać pięknie całą okolicę. Leci jakiś dziwny samolot, wygląda jak patrolowy, i to całkiem nisko. Po drugiej stronie widać jakiś inny wielki zamek czy może klasztor, choć nic wyszukanego, prosty budynek. Nieco dalej miasto na wzgórzu, a na horyzoncie ośnieżone góry :) Słychać dzwony z miasta.

Z powrotem już szybko, z górki w 15 minut jestem z powrotem w mieście. Nie ma tu już za bardzo co robić, więc decyduję powoli poszukać dworca. Zaćmienie chyba jakieś miałam, bo nie poznałam go z góry. Postanowiłam obejść górkę dookoła, z myślą, że na pewno na tory prędzej czy później się natknę. Szłam i szłam, w końcu już kierunki mi zaczęły nie pasować, więc w końcu spytałam. I dobrze, że spytałam ;) Dworzec był tuż tuż. No dobra, spałam tylko pięć godzin ;)

Za bilet udało mi się zapłacić kartą i nawet udało mi się go w końcu skasować ;) Opowieść z cyklu 'blondynka na wakacjach', hehehe.